Een hekel aan verzekeringen? You never walk alone.
Een hekel aan verzekeringen? We hebben het bijna allemaal. En toch ben ik assurantieadviseur geworden. Of moet ik zeggen: zo ben ik geëindigd.
Junge, warum hast du nichts gelernt….
Ooit wilde ik naar de hotelschool. Die in Maastricht. Helaas werd ik uitgeloot. Drie jaar later, het was inmiddels 1983, mocht ik wèl komen. Door omstandigheden echter, moest ik de befaamde school om een jaar uitstel van de studie vragen. Dat werd bepaald niet gewaardeerd in het (toenmalige) walhalla der gastronomie. En mijn jeugddroom, om mensen altijd flink te kunnen verwennen, ging in rook op.
En zo kwam ik, al dwalend, en na enige jaren in de accountancy te hebben gewerkt, bij een verzekeraar, Delta Lloyd, terecht. Als inspecteur. Na een behoorlijk stevige interne opleiding van 6 maanden. Hoe was het mogelijk….ik “in de verzekeringen” Het is een bekend traject, dat velen die uiteindelijk in dit vak terecht gekomen zijn, zeker herkennen. Je kiest er niet voor….verre van! Je rolt er gewoon in. Zelfs met een (beetje) hekel aan verzekeringen.
Nu werk ik al 33 jaar met een eigen kantoor, als assurantieadviseur. En soms nog steeds, in die spagaat van een zekere weerzin tegen het verzekeringsvak enerzijds, en langzaam gegroeide waardering voor het bestaan van verzekeringen, anderzijds.
Ik ben mij, wel wat laat na al die jaren, gaan afvragen, hoe ik daar vanaf kom, van die dubbele gevoelens. Het is immers soms wat lastig werken en leven zo. Zou ik een stoornis hebben? Bindingsangst? Of juist verlatingsangst? Had ik toch mijn studie tandheelkunde moeten afmaken?
Je kind een hekel aan verzekeringen bijbrengen, hoort bij een goede opvoeding!
Mijn vader werkte in de vervoerssector. Hij was het, die mij al vroeg een hekel aan verzekeringen bijbracht. Als bedrijfsleider van een transportbedrijf, waar meer dan honderd vrachtwagens op de weg gehouden moesten worden, had hij regelmatig met verzekeraars te maken.
En…..er was nog wel eens wat.
Complexe schades, vaak tegenwerkende verzekeringsmaatschappijen en nog die “verzekeringsagenten” van toen.
“Liever betalen ze niets jongen! En als ze tekort komen, dan verhogen ze gewoon de premies”
En hebben we zo niet allemaal, iedereen op een andere manier, een zekere weerzin tegen dat verzekeringsvolk meegekregen.
“Pas op met die lui; rappe praters die je van alles willen aansmeren. Maar als er wat is, berg je dan maar. Dan beginnen de problemen pas echt”
Je moet kinderen dus een gezonde hekel aan verzekeringen bijbrengen. Gewoon, om ze te beschermen tegen dit kwaad, dat handenvol geld kost.
Belastingadviseurs, accountants, ICT-adviseurs, notarissen, architecten (enzovoorts) weten in de regel ook wel raad met het bekende “uurtje-factuurtje”
Maar toch hebben die dienstverleners lang niet zo’n kwalijke reuk om zich heen hangen, als het om de kosten gaat. Bij verzekeraars en assurantieadviseurs is dat zo anders.
Hoe zou dat toch komen…..En is die weerzin wel geheel en al terecht.
Bij verzekeringen krijg je niks!
Bij Delta Lloyd ontstond er, tot mijn eigen verbazing, een flinke nuance in mijn denken over “de verzekeringswereld” Er bleken niet alleen lastige verzekeraars, maar ook lastige verzekerden te zijn. Echt niet allemaal verzekeringsfraudeurs. Integendeel. Maar gewoon mensen, die bijna oneindige verwachtingen van hun polissen bleken te hebben.
Wat er ook gebeurt in je leven, een verzekering is een papiertje dat alles, maar dan ook alles regelt.
En zo niet, dan hebben die oplichters hun naam dus gewoon weer waar gemaakt. Logisch dus, die hekel aan verzekeringen.
Ik denk, dat de kern van die verzekeringshaat is gelegen in een typisch menselijke eigenschap.
En wel, dat het diep in de menselijke natuur ligt, dat iets geven altijd vergezeld gaat van de eis, ook iets terug te willen.
En als dat niet gebeurt, is de frustratie groot.
Als je liefde geeft, wil je liefde terug. Als je alles voor je gezondheid doet, wil je niet ziek worden. En als je iets koopt, wil je dat wel kunnen zien, kunnen ruiken, en kunnen vasthouden.
Verzekeringen staan daar, heel tegennatuurlijk, volledig haaks op. Je betaalt premie, maar je krijgt niks. Althans, zo lijkt het. En zo is die hekel aan verzekeringen misschien verklaarbaar.
Ook een hekel aan je garage? Zijn garages als verzekeringen?
Al die overpeinzingen over mijn werk (ik word kennelijk ouder) werden verleden week eigenlijk veroorzaakt, door twee verhalen van een klant van mij.
Hij kocht bij zijn garage enige jaren geleden een gebruikte auto. Een jongensdroom, een limousine uit de topklasse met “slechts” 180.000 kilometer op de teller. Die kilometerstand echter, was voor de machtige V8-motor maar een peulenschil. Net ingereden eigenlijk. Al ruim drie jaar heeft hij inderdaad erg veel plezier van zijn vliegend tapijt.
Tot er een paar maanden geleden een raam niet goed meer sloot. Een irritant windgeruis was het gevolg. Bevreesd voor hoge kosten (gezien het merk) reed hij maar enige maanden door. Om uiteindelijk toch zijn garage maar te bezoeken. Het werd inderdaad een duur grapje. Er volgde een factuur van € 700,-
Maar, hij kon zich voorstellen dat het veel werk was geweest. En dat windgeruis was verdwenen. Heerlijk. Veel geld, maar het was het waard geweest. Topbedrijf, die garage. Een echte vriend. Echt…ze bestaan dus nog, die echte vrienden.
Een hekel aan verzekeringen; nu ook aan de garage. Om dezelfde reden.
Drie maanden later was het tijd voor een grote beurt. Zonde eigenlijk, wat de auto reed heerlijk en er waren geen klachten. Enfin, de werkzaamheden werden verricht. En toen kwam er natuurlijk wederom een factuur. Een bonnetje, dat ruim twee keer zo hoog was, als voor dat kapotte raam.
Zijn “echte vriend” van het “topbedrijf” had hem dus uiteindelijk toch “te grazen genomen” Je brengt een auto in topconditie, er wordt wat aan gerommeld en….betalen maar.
Niet te vertrouwen, dat garagevolk…..
Bij verzekeringen krijg je niets…
Als je liefde geeft, wil je liefde terug. Als je alles voor je gezondheid doet, wil je niet ziek worden. En als je iets koopt, wil je dat wel kunnen zien, kunnen ruiken, en kunnen vasthouden.
Later bleek, dat er allerlei preventieve werkzaamheden waren uitgevoerd. Op voorschrift van de fabrikant nota bene. Vervanging van de olie van de automatische versnellingsbak bijvoorbeeld. En dat kostte alleen al bijna € 500,- Kan je ook niet doen, maar dan loopt zo’n bak vanzelf een keer vast.
Maar toch, er bleef wat wrevel bij mijn klant. Die onderhoudsbeurt voelde als een verzekering….
Bij de reparatie van het raam vielen de kosten wel tegen, maar mijn klant kreeg ook iets terug. Zijn probleem werd immers opgelost.
Bij de grote beurt gaf mijn klant weer iets (nu nog meer geld) maar hij kreeg niets. Althans niet naar zijn idee.
Net een autoverzekering eigenlijk….
Want inderdaad, werken onze hersenen bij verzekeringen niet op precies dezelfde manier?
We kunnen gerust zijn; bij verzekeringen krijg je ook wat.
Wordt die hekel aan verzekeringen, zo vraag ik me af, nu echt veroorzaakt door de grote gebouwen, de grote auto’s, de snelle jongens en miljoenen die er omgaan?
Of is het mijn gevoel, al vanaf mijn kindertijd, dat tegen alles is, dat met verzekeren te maken heeft. Omdat iets geven (premie) niet direct leidt tot iets terugkrijgen.
Maar krijg ik inderdaad niets terug?
Koop ik misschien mijn angst af bij zo’n verzekeraar. Mijn angst, niets meer te hebben als mijn huis afbrandt. Of mijn auto wordt gestolen. Het is ook mogelijk, dat ik voor veel geld aansprakelijk wordt gesteld, als ik bij anderen schade veroorzaak? Of als ik ziek word, of arbeidsongeschikt.
Want zitten al die angsten niet net zo goed in mij als dat mechanisme, dat iets geven, ook iets terug willen is.
En dat ik me, als ik een verzekering afsluit, confronteer met mijn angsten. En dus eigenlijk toegeef, dat ik toch bang ben. Voor veel mogelijke ellende bang ben eigenlijk. En wie wil er een angsthaas zijn….
Verzekeringen zijn dus eigenlijk akelige spiegels, waar ik liever niet in kijk.
Kortom, een verzekering verschaft zekerheid. Ik koop rust, ik koop overzicht, ik koop mijn (oer)angst als het ware af.
Ik geef dus iets, maar ik krijg dus wel degelijk iets terug, al is het ontastbaar. Maar het is er wel!
Een hekel aan verzekeringen blijkt dus eigenlijk niet nodig.
We kunnen er niet buiten, en we willen er niet buiten.
Kees van den Berg
